Ropnie mnogie pach

Ropnie mnogie pach (choroba Velpeaua, choroba Verneuila, trądzik odwrócony )– choroba ropna skóry wywoływana przez gronkowce, objawiająca się jako głębokie guzy zapalne ze skłonnością do rozmiękania, Choroba występuje w okolicy pach, sutków, moszny, sromu u kobiet, w okolicy odbytu.
Hidradenitis suppurativa (trądzik odwrócony) jest przewlekłą, zapalną, nawrotową, wyniszczającą dermatozą mieszków włosowych, która objawia się występowaniem bolesnych, głęboko umiejscowionych zmian zapalnych zlokalizowanych w okolicach wyprzeniowych.

Hidradenitis to ropne zapalenie apokrynowych gruczołów potowych. Choroba rozwija się stopniowo. Przez kilka pierwszych dni stan zapalny gruczołu stanowi twardy, bolesny guzek wielkości grochu. Po 5-7 dniach rośnie do 2-3 centymetrów i przybiera kształt gruszki. Ropień na zewnątrz przypomina sutek, dlatego ludzie nazywają tę chorobę „konarem wymienia”.

Dotyczy to głównie pach. Rzadziej dotyczy to okolicy pachwiny: warg sromowych większych u kobiet i moszny u mężczyzn oraz okolicy odbytu. Istnieją przypadki zapalenia gruczołów potowych wokół sutków i skóry głowy.

Hidradenitis nigdy nie obserwuje się u dzieci i osób starszych. Wynika to z faktu, że funkcjonowanie apokrynowych gruczołów potowych rozpoczyna się dopiero w okresie dojrzewania i zanika w starszym wieku. Większość chorób z zapaleniem hidradenitis (około 85%) występuje u kobiet w wieku od 16 do 55 lat. Najczęściej zapalenie hidradenitis występuje w okresie dojrzewania, kiedy występuje nierównowaga hormonalna oraz w okresie menopauzy.

Choroba jest najczęściej wywoływana przez Staphylococcus aureus. Ale w niektórych przypadkach przyczyną zapalenia może być paciorkowiec lub Escherichia coli. Bakterie dostają się do gruczołu potowego kanałem z powierzchni skóry poprzez zadrapania, uszkodzenia. Podczas golenia, depilacji lub drapania skóry może dojść do uszkodzenia skóry z powodu swędzących dermatoz. Stałe nawilżanie i maceracja skóry w wyniku nadmiernej potliwości prowadzi również do obniżenia jej funkcji barierowej i penetracji mikroorganizmów.

Czynnikami prowokującymi są nieporządek, zła higiena ciała i nadmierna potliwość. Prowadzą do zapalenia gruczołów łojowych, które szybko się powiększają i przypominają krowie wymię. Niektóre inne przyczyny mogą również powodować zapalenie hidradenitis, w szczególności restrukturyzację układu hormonalnego lub obniżoną odporność. W przypadku rozpoznania zapalenia hidradenitis u pacjenta leczenie obejmuje cały szereg metod - od ogólnych zabiegów wzmacniających po zabiegi operacyjne.
Objawy

Wśród głównych objawów, które pozwalają zdiagnozować chorobę, należy zauważyć: pojawienie się gęstego węzła, który unosi się nad powierzchnią skóry; ciągłe swędzenie w obszarze zapalenia, a czasem ostry ból; podwyższona temperatura ciała; jeśli nie jest leczone, powstają blizny, przetoki i zaskórniki (zaskórniki).
Diagnostyka i leczenie

Rozpoznanie zapalenia hidradenitis przeprowadza się zgodnie z jego charakterystycznym obrazem klinicznym. W celu odpowiedniego doboru antybiotykoterapii wykonuje się wysiew wydzieliny z antybiotykiem. Zapalenie hidradenitis jest niebezpieczne w przypadku ropnych powikłań aż do rozwoju sepsy. Jego terminowe i prawidłowe leczenie pozwala uniknąć takich powikłań, ale nie wyklucza nawrotu choroby.

Obszar objęty stanem zapalnym jest leczony roztworami dezynfekującymi i preparatami antyseptycznymi. Zabiegowi powinna towarzyszyć regularna higiena i pielęgnacja ciała. W późniejszych etapach pacjentom zaleca się leczenie operacyjne... Polega na otwarciu i wycięciu dotkniętych obszarów tkanki i usunięciu kanałów przetokowych. Metody operacyjne są stosowane w przypadkach, gdy leczenie zachowawcze nie prowadzi do oczekiwanych rezultatów. Pacjentom należy przepisać leczenie przeciwbakteryjne. Przebieg leczenia trwa około 14 dni. Jeśli dana osoba ma nawracające zapalenie hidradenitis, leczenie obejmuje specyficzną immunoterapię, w której stosuje się gamma globulinę i szczepionki gronkowcowe.