Czyraczność (łac. furunculosis) to czyraki występujące mnogo w postaci wysiewów. Sam czyrak (łac. furunculus) jest zapalnym i bolesnym naciekiem w otoczeniu mieszka włosowego (lub kilku-kilkunastu przyległych) z czopem martwiczym w części centralnej. Czyraczność jest chorobą, polegającą na bardzo częstych nawrotach leczonych uprzednio mnogich czyraków, zlokalizowanych na skórze pacjenta. Choroba zbliżona jest do przewlekłego zapalenia mieszków włosowych i jest równie trudna do leczenia oraz uciążliwa dla chorego. Typowy czyrak to bardzo bolesny guzek o podstawie zapalnej, powstający wokół mieszka włosowego na twarzy, szyi, klatce piersiowej, pośladkach. Szczególnie bolesne są czyraki umiejscowione w okolicy o małej ilości tkanki podskórnej - np. na nosie czy małżowinie usznej. Przyczyną powstawania czyraków są bakterie z grupy gronkowców, najczęściej Staphylococcus aureus, czyli gronkowiec złocisty. Bakterie te często występują w środowisku człowieka, część z nich wchodzi w skład fizjologicznej mikroflory skóry, ale u zdrowych nosicieli nie wywołuje objawów. Czyraki, które występują na plecach czy w okolicy krocza zwykle goją się po kilku dniach. Pozostaje po nich niewielka blizna, choć czyraki czasami ulegają całkowitej regeneracji i nie ma po nich śladu.
CZYRAKI OPIS CHOROBY =>> https://mojachoroba.pl/choroba/czyrak-dawniej-furunkul-dlaczego-sie-poja...
Jednakże czasami czyraki pojawiają się na twarzy – w okolicy kącików ust i na nasadzie nosa. Miejsca te określane są jako „trójkąt śmierci”. Są specyficznie unaczynione: żyły, które odprowadzają z nich krew, prowadzą do zatoki jamistej, czyli struktury w czaszce, zlokalizowanej w sąsiedztwie ważnych struktur mózgowia.
Stosuje się kompresy ichtiolowe i chirurgiczne nacięcie czyraka po wytworzeniu czopa martwiczego. W czyraczności wdraża się celowaną antybiotykoterapię i środki ogólnie wzmacniające. Dermatolodzy absolutnie odradzają leczenie czyraka domowymi sposobami lub farmaceutykami na własną rękę. Szczególnie niebezpieczne jest zakażenie na twarzy. W przypadku braku właściwej higieny możliwe jest przeniesienie zakażenia na inne partie skóry i do krwioobiegu, przez zadrapanie naskórka. Dostanie się bakterii w głąb czaszki, grozi zapaleniem zatoki jamistej, zapaleniem opon mózgowych, a nawet sepsą, a to stan zagrożenia życia. Pierwszymi objawami takiego stanu są drgawki, bóle powiek, zaburzenia widzenia i gorączka.